Johanna Ambrosius - „Moja rodzinna ziemia” - pierwszy hymn Prus Wschodnich

Jezioro Mamry (Mauersee) 

Pierwszym hymnem Prus Wschodnich był powstały w 1884r. utwór Johanny Ambrosius zatytułowany „Mein Heimatland” - „Moja rodzinna ziemia” (znany także pod tytułem „Sie sagen all, du bist nicht schön” („Wszyscy to mówią, że nie jesteś piękna”). Opublikowany w pierwszym wydaniu wierszy poetki „Mein Heimatland” szybko zdobył popularność i został okrzyknięty "hymnem" wschodniopruskiej ziemi. Piękny ów hymn doskonale oddaje zarówno specyfikę jak i ducha Pruskiej ziemi, pełnej skrytego, subtelnego i skromnego piękna. Któż inny mógłby napisać lepszy hymn niźli poetka związana zarówno duszą jak i sercem z ziemią którą uprawiała własnymi rękoma i wielbiła ponad wszystko na świecie.

 „Moja rodzinna ziemia”

„Wszyscy to mówią, że nie jesteś piękna”

1.
Wszyscy mi mówią, że nie jesteś piękna, moja rodzinna ziemio,
nie masz wysokich, dumnych gór, nie strojnaś w winnic zieleń
W twoich przestworzach orzeł nie szybuje, palma nie składa pokłonów,
ale pradawnych czasów łza lśni czysto u twoich brzegów.

2.
I choć dla swego króla nie masz rud, purpur ni diamentów,
twoje serce najwierniej bije dla ojczyzny świętej.
Do boju dajesz rumaka, tony złota wartego i więcej,
i mężów silnych, o dłoniach krzepkich i do miecza chętnych.

3.
A kiedy marząc tak idę pośród jodeł mrocznych,
a górą dęby mocarne przepych roztaczają królewski,
I gdy na plażach Niemna słowików śpiew rozbrzmiewa
a nad dalekim piaskiem wydm sunie biała mewa,

4.
Wtedy nachodzi mnie radość niewypowiedziana,
Z piersi wyrywa się pieśń, wesoło strony trącam.
I chociaż nie masz dumnych gór i szata twoja skromna,
Moja rodzinna wschodniopruska ziemio, jakżeś ty piękna!

Autorka  na swym polu

„Mein Heimatland”
 („Sie sagen all, du bist nicht schön”)

1.
Sie sagen all' du bist nicht schön, mein treues Heimatland,
du trägst nicht stolze Bergeshöh'n, nicht rebengrün Gewand;
in deinen Lüften rauscht kein Aar, es grüßt kein Palmenbaum,
doch glänzt der Vorzeit Träne klar an deiner Küste Saum

 2.
Und gibst dem König auch kein Erz, nicht Purpur, Diamant,
klopft in dir doch das treu'ste Herz, fürs heil'ge Vaterland.
zum Kampfe lieferst du das Roß, wohl Tonnen Goldes wert, und Männer,
stark zum Schlachtentroß, die kräft'ge Faust zum Schwert.

 3.
Und wenn ich träumend dann duchgeh', die düstre Tannenpracht,
und hoch diemächt'gen Eichen seh' in königlicher Pracht,
wenn rings erschallt am Memelstrand der Nachtigallen Lied
und ob dem fernen Dünenstrand die weisse Möwe zieht:

 4.
Dann überkommt mich solche Lust, dass ich's nicht sagen kann,
ich sing ein Lied aus voller Brust, schlag froh die Saiten an.
Und trägst Du auch nur schlicht Gewand und keine stolzen Höh'n –
Ostpreussen hoch! Mein Heimatland, wie bist du wunderschön!